Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo dobrze napisana książka z tłem historycznym i wyraźnie zarysowanymi postaciami. Autorka bardzo lekko wprowadza nas w świąt Amsterdamu XVII wieku, w bardzo przystępny sposób pokazuje ówczesne obyczaje i czasy. W utworze jest wszystko co być powinno: wyraźnie zarysowane postacie, ciekawa fabuła z tajemnicą, albo raczej tajemnicami w tle, historyczne czasy, przystępny język oraz - co nieczęsto zdarza się - wątki zaskakujące czytelnika.
Utwór jest bardzo wciągający. Początkowe rozdziały troszeczkę się dłużą, ale kiedy przejdziemy przez pierwszą część książki dostajemy od autorki po głowie i nie sposób oderwać się od dalszej części utworu.
"Miniaturzystka" jest niewątpliwie utworem wartym przeczytania, choć w moim odczuciu brakowało mi troszeczkę więcej opisu środowiska bohaterów, w którym żyli, całego miasta i ogólnie ówczesnych czasów. Autorka zamknęła się w czterech ścianach domu Oortmanów, wychodząc z niego po to by całkowicie zmienić świat i życie głównych bohaterów. Zabrakło mi w utworze bardziej szczegółowego opisu funkcjonowania ówczesnego środowiska co nie zmienia faktu że "Miniturzystka" jest jednym z ciekawszych utworów, które udało mi się przeczytać w mijającym roku.

Bardzo dobrze napisana książka z tłem historycznym i wyraźnie zarysowanymi postaciami. Autorka bardzo lekko wprowadza nas w świąt Amsterdamu XVII wieku, w bardzo przystępny sposób pokazuje ówczesne obyczaje i czasy. W utworze jest wszystko co być powinno: wyraźnie zarysowane postacie, ciekawa fabuła z tajemnicą, albo raczej tajemnicami w tle, historyczne czasy, przystępny...

Nie wiem do kogo Paulo Coelho adresuje swoje utwory. Każda kolejna książka jest dla mnie trudniejsza do przetrawienia. Niby jest jakaś fabuła, ale właściwie ciężko nazwać to fabułą i ta wieczna filozofia nie wiadomo po co i czemu służąca. "Zwycięzca jest sam" jest dokładnie taki sam. Fabuła lekko w formie kryminału, ale bardzo słabego. Rosjanie jak zwykle górą a policja nie wiem po co pojawiła się w utworze, skoro i tak nic nie robiła i do niczego się nie przyczyniła. Cały utwór przepełniony życiowymi mądrościami w zbyt dużej ilości, wręcz naszpikowany nimi na wkroś. Po przeczytaniu pojawia się tylko jedno pytanie: po co ja ją czytałam?

Nie wiem do kogo Paulo Coelho adresuje swoje utwory. Każda kolejna książka jest dla mnie trudniejsza do przetrawienia. Niby jest jakaś fabuła, ale właściwie ciężko nazwać to fabułą i ta wieczna filozofia nie wiadomo po co i czemu służąca. "Zwycięzca jest sam" jest dokładnie taki sam. Fabuła lekko w formie kryminału, ale bardzo słabego. Rosjanie jak zwykle górą a policja nie...

"Niemiecki taniec" przed chwilą odłożony na półkę po przeczytaniu i brak odpowiednich słów jakimi można ocenić ten utwór. Nadal mam przed oczyma Afrykę, nadal widzę Polskę lat 40-tych tuż po zakończeniu wojny, nadal czuję strach bohaterek przed przyszłością, żal po stracie życia, które utraciły tak nagle i bezpowrotnie,zmuszone pożegnać się na zawsze ze światem, który znały od urodzenia.

Maria Nurowska w piękny sposób bawi się z czytelnikiem czyniąc bohaterkami powieści dwie Niemki -Elizę i Mariannę von Saarow. Kobiety całe życie spędziły w Polsce w swoich majątkach, które po zakończeniu wojny zostały przez władze skonfiskowane, a kobiety wraz z innymi Niemcami zostały zmuszone do powrotu do kraju, którego nie znały i który był im obcy. Utwór pokazuje zarówno ich życie tuż przed wojną, jak również po. Widzimy ich próby przystosowania się do nowej rzeczywistości i emocje towarzyszące im na co dzień, poczucie krzywdy i żal do historii i ludzi, którzy w niej uczestniczyli.

"Niemiecki taniec" jest utworem na pewno bardzo zaskakującym i wartym przeczytania. Spoglądanie na tamte czasy oczyma dwóch niemieckich kobiet, pozbawionych wszystkiego co do tej pory znały, jest bardzo specyficznym przeżyciem, a utwór ma tak duży urok, że nie potrafimy oderwać się od niego. Język jest łatwy w przyswojeniu, fabuła bardzo interesująca, książkę wręcz "połykamy", a każda kolejna strona dostarcza nam niesamowitych emocji, których nie sposób nie odczuwać, choćby ze względu na sposób patrzenia na tamte czasy od zupełnie innej strony. Dla mnie książka jest rewelacyjna i warta każdego poświęconego jej czasu.

"Niemiecki taniec" przed chwilą odłożony na półkę po przeczytaniu i brak odpowiednich słów jakimi można ocenić ten utwór. Nadal mam przed oczyma Afrykę, nadal widzę Polskę lat 40-tych tuż po zakończeniu wojny, nadal czuję strach bohaterek przed przyszłością, żal po stracie życia, które utraciły tak nagle i bezpowrotnie,zmuszone pożegnać się na zawsze ze światem, który znały...